ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΗΝ KRITIKI GR

        Παρασκευή βράδυ, στην όμορφη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, γνωρίσαμε τον υπέροχο ηθοποιό και άνθρωπο Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ο οποίος υποδύεται φέτος τον αυτιστικό Ρέιμοντ στη θεατρική παράσταση ''Ο άνθρωπος της βροχής'' (Θέατρο Γκλόρια).

       Αρχικά ήμασταν λίγο σφιγμένοι καθώς δεν γνωρίζεις κάθε μέρα ανθρώπους που τους θαυμάζεις για χρόνια στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και κυρίως το θέατρο. Μέσα σε λίγα λεπτά νιώθαμε σαν να μιλάμε σε έναν οικείο άνθρωπό μας, ένα καθηγητής μας, ένα φίλο μας. Εξίσου οικεία ένιωθε κι ο ιδιοκτήτης της καφετέριας στην οποία τον συναντήσαμε αφού ουκ ολίγες φορές μίλησε στον ηθοποιό σε προσωπικό τόνο. 

        Καθώς κυλούσε η συζήτηση και το ένα θέμα έδινε τη θέση του στο άλλο, καταλάβαμε κάποια πράγματα για την προσωπικότητά του. Μια άκρως φιλοσοφική συζήτηση που φυσικά αρμόζει σε έναν άνθρωπο της τέχνης. Ένας άνθρωπος με αγάπη για το θέατρο, ανοιχτούς ορίζοντες, έτοιμος και δεκτικός απέναντι στην κάθε αλλαγή. Ένας άνθρωπος με πολύ έντονα συναισθήματα και με μεγάλη εκτίμηση απέναντι στους φίλους του αλλά και γενικότερα με σεβασμό απέναντι σε κάθε άνθρωπο που συναντά. Μας μίλησε για τα ταξίδια που έχει κάνει στη ζωή του καθώς και για το γεγονός ότι θα μπορούσε να ταξιδεύει για όλη του τη ζωή.

        Πολλές φορές έσκυψε το βλέμμα του καθώς θυμόταν κάποιες πολύ όμορφες και τρυφερές, όπως θα τις χαρακτηρίζαμε, αναμνήσεις αφού τα μάτια και το χαμόγελο δεν λένε ποτέ ψέμματα. Μας διηγήθηκε ιστορίες για τα παλιά αλλά και τα πιο πρόσφατα. Μίλησε για τα παιδικά του χρόνια αλλά και την πορεία του ως ηθοποιός, για τις δυσκολίες, τις χαρές, τις συνεργασίες και τις μακροχρόνιες φιλίες. Μετά το τέλος της τυπικής συζήτησης, συζητήσαμε off the record για το θέατρο, τη λογοτεχνία αλλά και σπουδαίους σκηνοθέτες της έβδομης τέχνης που λατρεύει όπως ο Φελίνι, ο Μπέργκμαν και ο Γούντι Άλεν.

        (KEIMENO: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΧΟΥΝΔΡΗ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΙΑΚΟΣ)

    Γεννηθήκατε στη Μυτιλήνη και ζήσατε κοντά στο φυσικό περιβάλλον. Πως επηρέασε αυτός ο τρόπος ζωής την προσωπικότητά σας;

Τότε δεν το καταλάβαινα και δεν το εκτιμούσα -όπως όλα τα ωραία πράγματα που έχουμε στη ζωή και μας προσφέρονται σε αφθονία. Όσο πέρναγαν τα χρόνια το εκτιμούσα ακόμη περισσότερο. Είναι μεγάλος πλούτος να γεννηθεί ένα παιδί σε αυτό που λέμε ‘’φυσικό περιβάλλον’’. Μαθαίνει τι είναι κατσίκα, τι είναι κότα, δεν είναι εξωγήινα όλα αυτά. Εγώ έτσι μεγάλωσα, δίπλα σε ένα ποταμάκι που γέμιζε το χειμώνα όταν έβρεχε, με ποδηλατάδες τις Αλκυονίδες Μέρες του χειμώνα κοντά στην παραλία και σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που τα είχε όλα: φιλίες, έχθρες, καυγάδες. Έζησα την ανάσα της ζωής πολύ γρήγορα σε αυτό το περιβάλλον.

        Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

Δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Θυμάμαι απλώς ότι από μικρό παιδί έλεγα στους άλλους ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μπορεί να έπαιξε ρόλο και το DNA, γιατί είχα έναν παππού που ασχολούνταν με το θέατρο.

.        Αρκετοί νέοι επιθυμούν να ασχοληθούν με τον χώρο της ηθοποιίας, τι θα τους συμβουλεύατε; 

      

         Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές στους νέους. Θα προτιμούσα να παίρνω εγώ συμβουλές από εκείνους. Παρ’όλα αυτά, μια σκέψη που θα μπορούσα να πω είναι ότι είναι πολύ ωραίο κανείς σε αυτή τη ζωή να ασχολείται με αυτό που του αρέσει. Να περπατάει αυτή τη ζωή κερδίζοντας τα προς το ζην από το χόμπι του, από αυτό που του δίνει χαρά.   

         Σας έχουμε απολαύσει κυρίως σε κωμικούς ρόλους αλλά τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι επιλέγετε και κάποιους δραματικούς. Πως προέκυψε η ανάγκη σας για στροφή  και σε πιο δραματικούς ρόλους; 

           Δεν κάνω καμία στροφή-γιατί πολλοί με ρωτάνε τον τελευταίο καιρό. Εγώ πάντα επιλέγω ρόλους που μου αρέσουν. Έχω την ευκαιρία να επιλέγω τους ρόλους που παίζω-τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον. Εγώ ποτέ δεν λειτούργησα στην κωμωδία με όρους κωμωδίας. Πάντα ένα κείμενο το αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει κωμικό χωρίς να φωτίσεις το δραματικό, ούτε δραματικό χωρίς να φωτίσεις το κωμικό. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι κι εδώ υπάρχει η αμφισημία. Αυτή η αμφισημία με κινητοποιεί να επιλέξω πράγματα που μου αρέσουν ανεξαρτήτως αν είναι αμιγώς κωμικά ή δραματικά. 

         Προτιμάτε να κάνετε θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο; Τι είναι αυτό που σας γοητεύει σε κάθε ένα από τα παραπάνω;  

        Το κάθε ένα έχει τη δικιά του χαρά και τη δικιά του ομορφιά. Και τα τρία είναι μέρος της δουλειάς μας. Το θέατρο πάντα είναι η βάση για ένα ηθοποιό. 

        Τα ‘’Εγκλήματα’’ συνεχίζουν να παίζονται με επιτυχία εδώ και τόσα χρόνια μετά το τέλος της α’προβολής τους. Τι είναι αυτό που καθιστά τη σειρά ενδιαφέρουσα για τους τηλεθεατές τόσα χρόνια αργότερα;    

           Η επιτυχία της σειράς έγκειται στο γεγονός ότι ήταν μια σειρά handmade, με τα χεράκια μας φτιαγμένη. Δουλεύαμε δυο χρόνια πολύ προσεχτικά όλοι σαν ομάδα. Ο αρχηγός της ομάδας ήταν ο Θοδωρής ο Πετρόπουλος (Λευτέρης Παπαπέτρου)  που έγραψε το σενάριο. Αρχικά γυρίσαμε τα τέσσερα πρώτα επεισόδια αλλά τα επιστρέψαμε πίσω γιατί δεν μας αρέσανε. Τότε είχαμε τη δύναμη να το κάνουμε γιατί δουλεύαμε σαν ομάδα και όχι σαν μονάδες. Το κανάλι δέχτηκε και έτσι γυρίσαμε ξανά τα πρώτα επεισόδια από την αρχή και καταλήξαμε να έχουμε ένα αποτέλεσμα που άρεσε και σε εμάς και στον υπόλοιπο κόσμο. Την μεγάλη επιτυχία την οφείλουμε,βέβαια στο καταπληκτικό σενάριο. Ακόμα και οι μουσικές επιλογές από τη δεκαετία του ’60 ήταν μέρος του σεναρίου, δουλειά του σεναριογράφου! Τα τραγούδια ήταν σενάριο.     

        Για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργαστήκατε με το κ.Λάκη Λαζόπουλο στην πιο επιτυχημένη σατιρική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης, τους ‘’Δέκα μικρούς Μήτσους’’. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας απ’τη συνεργασία αυτή. 

      Τον Λάκη τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1981 όταν κατέβηκε από το Θεσσαλικό Θέατρο στην Αθήνα και συνεργάστηκε με την Ελεύθερη Σκηνή. Εγώ ήμουν μαθητής τότε και είχα προσληφθεί στην Ελεύθερη σκηνή. Συναντηθήκαμε ξανά το 1986 στην ‘’Λυσιστράτη’’ που έκανε με τον Ανδρέα Βουτσινά,τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Ήταν μια υπέροχη παράσταση. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη επιτυχία στο θέατρο. Συναντηθήκαμε το 1991-1992 που γυρίζαμε τα πρώτα επεισόδια των ‘’Δέκα μικρών Μήτσων’’. Με φώναξε ο Λάκης και δέχτηκα, εννοείται. Και από εκεί και έπειτα ζήσαμε μια ζωή χαρισάμενη. Ήταν αξέχαστα γυρίσματα. Πηγαίναμε στις έξι ώρα το απόγευμα στο πλατό και φεύγαμε την άλλη μέρα στις έξι ώρα το απόγευμα, με ξενύχτια και πάθος τρομερό αλλά και με ατέλειωτο γέλιο. Μια πολύ γλυκιά ανάμνηση για μένα και μια υπέροχη εποχή.    

        Γιατί τώρα πλέον δεν βλέπουμε σατιρικές εκπομπές τόσο έξυπνες και πρωτότυπες όσο ήταν οι ‘’Μήτσοι’’ για την εποχή τους; Τι λείπει από τη σάτιρα σήμερα;   

       Ποιος να ξέρει; Για να μη συμβαίνει πάει να πει ότι για κάποιο λόγο δεν συμβαίνει. Εκφραζόμαστε διαφορετικά ενδεχομένως ή δεν εκφραζόμαστε καθόλου. Γινόμαστε , όπως πολλοί λένε, μια κοινωνία αυτιστικών.  

        Γιατί δεν γίνονται πλέον δουλειές στην τηλεόραση με το στίγμα του κλασικού όπως οι ‘’Μήτσοι’’ ή τα ‘’Εγκλήματα’’ για τα οποία μιλήσαμε προηγουμένως;    

     Ελπίζω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν σε λίγο καιρό. Ελπίζω ότι σε αυτή την κρίση η κρατική τηλεόραση μπορεί να παίξει έναν βασικό ρόλο. Είναι η μόνη που μπορεί να πριμοδοτήσει και να κάνει σειρές καλές και να ανταγωνιστεί τα ιδιωτικά κανάλια. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν μπορούν να επενδύσουν αυτή τη στιγμή περισσότερα γιατί δεν υπάρχουν διαφημίσεις, έσοδα. Η κρατική τηλεόραση μπορεί να μπει δυναμικά στο παιχνίδι και να δημιουργήσει νέες σειρές, θέσεις εργασίας και θέσεις χαράς για τον κόσμο.  

       Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας οδηγεί τους τηλεθεατές στο να επιλέγουν τούρκικες τηλεοπτικές σειρές; Ποια η γνώμη σας για την ποιότητα των προγραμμάτων αυτών; 

      Είναι μια καλή ευκαιρία να κάνεις και ένα ιδιαίτερο μια φορά τη βδομάδα και να μάθεις μια καινούρια γλώσσα. Να το πώς να εκμεταλλευτεί κανείς όλη αυτή τη λαίλαπα! Ουδέν κακό αμιγές καλού. Όσο για την ποιότητά τους, βαριέμαι και να το συζητήσω. Τους θεατές τους έλκει το απλό παραμύθι που έχουν αυτά τα σίριαλ. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Ανοίγουν την τηλεόραση, βλέπουν έναν όμορφο και μια ωραία, έρωτες και κάθονται σπίτι, το αφήνουν να παίζει και ρίχνουν και ένα δάκρυ..  

          Πρόπερσι σας απολαύσαμε στην ταινία του Λάκη Παπαστάθη ‘’Ταξίδι στη Μυτιλήνη’’. Εσείς έχετε πράγματι μεγαλώσει σε αυτό το υπέροχο νησί.  Πως είναι να γυρνά κανείς στα βιώματα των παιδικών του χρόνων;        

       Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι αυτή η ταινία. Έτσι κι αλλιώς τα παιδικά μας χρόνια είναι η μοναδική μας πατρίδα. Σε αυτά γυρνάμε με κάθε ευκαιρία. Το να γυρνά κανείς στα παιδικά του βιώματα μέσα από την τέχνη του είναι πολύ ωραίο-ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει με οδηγό ένα σημαντικό άνθρωπο όπως ο Λάκης ο Παπαστάθης τον οποίο θαυμάζω και αγαπώ πολύ. 

          Η ταινία θα έλεγε κανείς ότι είναι ρομαντική. Μας γυρνά σε περασμένες εποχές όπου όλα έδειχναν πιο αθώα, οι φωτογραφίες και οι ταινίες γίνονταν με τον παραδοσιακό τρόπο, υπήρχαν πιο ισχυροί δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων. Τελικά, ο καταιγισμός της τεχνολογίας μας αλλοτρίωσε ως ανθρώπους;  

        Η ταινία είναι μια βαθιά πολιτική ταινία, πιστεύω. Με μια τρυφερή αλλά βαθιά πολιτική ματιά πάνω στο χρόνο που περνάει, που τρέχει. Η έννοια χρόνος είναι σημαντική για τη ζωή μας. Ζούμε το σήμερα αλλά ποτέ καθαρό. Ζούμε πάντα αναπολώντας το παρελθόν και ονειρευόμαστε το μέλλον. Δεν ξέρω αν η τεχνολογία μας έχει αλλοτριώσει αλλά μας έχει αλλάξει. Αλλάζουν τα πράγματα, οι εποχές αλλάζουν και πάντα μέσα από αυτές τις αλλαγές υπάρχουν άνθρωποι που αλλοτριώνονται και άλλοι που τις χρησιμοποιούν για καλό. Πάντα οι αλλαγές κάποιους τους φόβιζαν. Νομοτελειακά αυτή είναι η πορεία του ανθρώπινου γένους. Να βελτιώνεται ή να χειροτερεύει. Να αλλάζει, πάντως. Εκτιμώ τους ανθρώπους που αλλάζουν. Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι αμετάκλητοι στις απόψεις τους. Είναι θετικό για έναν άνθρωπο να έχουν περάσει 50 χρόνια και να μην έχει αλλάξει την άποψή του στο παραμικρό για κάποια πράγματα; Μπορεί αυτό να είναι έπαινος για έναν άνθρωπο; Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε για να προχωράμε, να βλέπουμε τον κόσμο με άλλες οπτικές. Η τέχνη μας βοηθάει πολύ να εστιάσουμε σε λεπτομέρειες που δεν θα εστιάζαμε στην πραγματική μας ζωή.  

         Από τη μια το Ταξίδι στη Μυτιλήνη και από την άλλη η θεότρελη κωμωδία ‘’Straight story’’ στο σινεμά. Δύο τελείως διαφορετικές κινηματογραφικές επιλογές.. 

        Μου άρεσε η ιδέα της αντιστροφής στο ‘’Straight story’’ που είναι μια επί της ουσίας αντιρατσιστική ιδέα και ενθουσιάστηκα με το γεγονός ότι θα δούλευα με δύο αγαπημένους μου φίλους όπως ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και η Έφη Μουρίκη και πίστευα ότι μπορεί να βγει κάτι καλό, όπως και βγήκε. 

        ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ''ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ'' ΟΠΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ  

          Φέτος πρωταγωνιστείτε με επιτυχία στον ‘’Άνθρωπο της Βροχής’’, στο ρόλο του Ρέιμοντ που είχε υποδυθεί επίσης με επιτυχία ο Ντάστιν Χόφμαν στην ταινία του 1988. Πως προσεγγίσατε τον ρόλο του αυτιστικού Ρέιμοντ; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε;                                                    

      Το να μελετά κανείς ένα ρόλο έχει πάντα αρκετές δυσκολίες. Πάντα σχεδόν είναι οι ίδιες. Τις δυσκολίες μπορείς να τις αντιμετωπίσεις μελετώντας προσεκτικά το κείμενο, σε οδηγεί για το πώς θα αποκρυπτογραφήσεις αυτό τον άνθρωπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που δεν λειτουργεί με τα γνωστά μας δεδομένα. Έπρεπε να ανακαλύψω όλους αυτούς τους κώδικες ενός αυτιστικού, να πλησιάσω αυτό τον κόσμο. Ήταν ένα μακρύ, δύσκολο και ενδιαφέρον ταξίδι. Συνεχίζει να συμβαίνει, καθημερινή είναι η μάχη. Στο θέατρο το ζητούμενο είναι να επαναλαμβάνεις όχι στείρα αλλά σαν να είναι κάθε μέρα η πρώτη φορά. Πρέπει κάθε μέρα να μπαίνεις μέσα καινούριος και ανοικτός σε καινούρια ερεθίσματα, εκφράσεις και εκφάνσεις τους ρόλου. Η ταινία και το θεατρικό είναι δυο τελείως άλλα κείμενα με διαφορετικά μέσα. Στην ταινία κάνεις στον Ντάστιν (Χόφμαν) γκρο πλαν και είναι μια ατάκα όλο το έργο. Στο θέατρο το γκρο πρέπει να το δημιουργήσεις εσύ σε μια ολόκληρη σκηνή.

          Είδα πολλές ταινίες με ήρωες αυτιστικούς, μελέτησα επιστημονικά, ιατρικά για τον αυτισμό. Συνάντησα ανθρώπους που ασχολούνται με ανθρώπους με αυτισμό και με βοήθησαν πολύ. Περισσότερο απ’όλους με βοήθησε ο Ηρακλής ο Φοβάκης. Ασχολείται με τους αυτιστικούς σαν εκπαιδευτής-θεραπευτής και είναι ταυτόχρονα ζωγράφος. Συνάντησα επίσης ανθρώπους με αυτισμό, έχω αποκτήσει σχέσεις με τέτοιους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι με συγκεκριμένες ικανότητες και συγκεκριμένες ανεπάρκειες, όπως όλοι μας. Δεν ξέρουμε γιατί ένας αυτιστικός δεν μπορεί να συνθέσει τα πράγματα αλλά να διαβάζει έναν τηλεφωνικό κατάλογο και να τον θυμάται ολόκληρο την επόμενη μέρα.   

          To συγκεκριμένο έργο τι έχει να δώσει στον θεατή; 

        Αυτό το έργο μιλάει για το βασικότερο πρόβλημα που έχει σήμερα η σύγχρονη κοινωνία. Είναι η συνομιλία. Οι ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται από αυτή. Έχουμε ξεχάσει να συνομιλούμε μεταξύ μας. Στο ‘’συνομιλώ’’ χρησιμοποιούμε λέξεις και οι λέξεις είναι η μόνη μας ελπίδα σήμερα. Τις λέξεις τις έχουμε ξεχάσει. Οι λέξεις φτιάχνουν τον πολιτισμό μας, την ηθική μας, την ψυχή μας. 

        Mέχρι στιγμής έχετε παίξει με επιτυχία σε πολλούς θεατρικούς ρόλους.Αλήθεια, υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν έχετε παίξει ακόμα και θα επιθυμούσατε στο μέλλον να τον υποδυθείτε και γιατί;   

         Πολλοί ρόλοι υπάρχουν που θα’θελα να παίξω. Πάντα οι ρόλοι είναι σε συνάρτηση και με τους συνεργατές. Να μας έχει ο θεός καλά να δουλέυω με τον Θοδωρή τον Πετρόπουλο που δουλεύουμε μαζί τα τελευταία 15 χρόνια, να βρίσκουμε ωραία έργα και να τα ανεβάζουμε με ωραίες συνθήκες και ωραίους συνεργάτες.   

         Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της χώρας μας; 

      Εγώ είμαι πάντα πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και δεν θα μπορούσα να είμαι αλλιώς. Αισιόδοξος σημαίνει να έχω πίστη σε αυτό που κάνω, να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται και να προσπαθώ για το καλύτερο. ΠΙΣΤΗ-ΑΓΑΠΗ-ΕΛΠΙΔΑ. Αυτό είναι το σύνθημα.  

        Τι πρέπει να αλλάξει στην ελληνική νοοτροπία για να επέλθει η πολυπόθητη κοινωνική και οικονομική πρόοδος;

     Θέλω απλώς οι άνθρωποι να με σέβονται και να είναι ευγενικοί απέναντί μου όπως είμαι κι εγώ μαζί τους. Αυτό το τόσο απλό.   

        Τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η τέχνη, το θέατρο στη δύσκολη εποχή που διανύουμε;

       Δεν ξέρω αν μπορεί να βοηθήσει. Πάντα η τέχνη είχε παρηγορητικό χαρακτήρα. Είναι μια ‘’΄παυσίπονη σταγόνα’’ που λέει και η Δημουλά.

Πως θα κρίνατε τη νέα γένια; Είναι καλύτερη ή χειρότερη από τις προηγούμενες; 

Το μέλλον θα δείξει. Πάντα η νέα γενιά, εν σπέρματι, είναι η μοναδική μας ελπίδα. Κι εγώ όταν ήμουν η νέα γενικά ήμουν η ελπίδα για τους προηγούμενους. Αν είναι να προκύψει κάτι καλό θα προκύψει απ’την ορμή, τη διάθεση και τη φλόγα της νέας γενιάς που τόσο λείπουν από εμάς.

       Παρατηρείτε ενδιαφέρον των νέων για τις τέχνες; 

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται και για τις τέχνες και για τα γράμματα. Και πολλοί νέοι-πράγμα που μου δίνει μεγάλη χαρά. Το βλέπω και στο θέατρο. Έρχονται πολλοί νέοι θεατές. Γιατί, ξέρεις, όταν έχεις νέους θεατές γίνεται αμέσως και διαφορετική η παράσταση.

      Δώστε κάποια ευχή για το 2013

Σας εύχομαι να είστε καλά και θα σας κάνω μια ευχή που μου αρέσει πολύ γιατί νομίζω ότι με εκφράζει συνολικά. Να έχετε ο,τι αγαπάτε και να αγαπάτε ο,τι έχετε. Να παλεύετε για το καλό.

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Έχουμε οδηγηθεί στο να είμαστε μια μη-πολιτισμένη χώρα. Έχουμε μια συμπεριφορά που απέχει μακράν της πολιτισμένης συμπεριφοράς. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πολιτισμένη συμπεριφορά και αγωγή και να προχωρήσουμε μετά στο να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας γενικότερα. Έχουμε μάθει να είμαστε οπαδοί. Δεν είναι έτσι η ζωή. Η ζωή είναι μόνο όταν μπορείς και συμμερίζεσαι την άποψη του άλλου. Μπορεί να μη συμφωνείς αλλά πρέπει να τη συμμερίζεσαι. 

(ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ : ΠΑΝΟΣ ΛΙΑΚΟΣ)

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΥΣΤ (της ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΧΟΥΝΔΡΗ)

1    Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;

 Η ακαταστασία και η αφηρημάδα. Η μοναδική στιγμή του 24ώρου που δεν είμαι αφηρημένος είναι όταν είμαι πάνω στη σκηνή.

        Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;

  Την αλήθεια τους. 

         Τι είναι για σας ευτυχία;

   Ευτυχία είναι η ισορροπία.

        Τι είναι για σας δυστυχία;

    Δυστυχία είναι η πίεση απ’όπου κι αν προέρχεται αυτή.

       Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να ήσασταν;

     Ο εαυτός μου και πάλι.

1     Ποιος θα ήταν για εσάς ο ιδανικός τόπος για να ζήσετε;

 Η Ελλάδα.

Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο;

Δεν υπάρχουν προσωπικότητες που αντιπαθώ. Το θέατρο και η τριβή μου με τους ρόλους με έχει κάνει να συμμερίζομαι τους ανθρώπους και να μην τους αντιπαθώ.

Τέλος, ποιο είναι το αγαπημένο σας μότο;

Τα καλά είναι μπροστά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ. Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ Α'ΤΟΣΙΤΣΕΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΚΑΛΗΣ. Π.Λ